Όπως όλοι μας έχω μεγαλώσει ακούγοντας απόψεις, εμπειρίες και μοιράσματα, τα οποία έχουν επηρεάσει την δική μου οπτική για τον κόσμο. Αυτή η επιρροή με μία λέξη ονομάζεται προκατάληψη. Και είναι φυσικό να υπάρχει γιατί ως κοινωνικά όντα βασιζόμαστε πάνω στις εμπειρίες άλλων για να αποκομίσουμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη σοφία, στο ταχύτερο δυνατό διάστημα με το μικρότερο ρίσκο. Έξυπνος, άλλωστε, είναι αυτός που μαθαίνει από τα λάθη των άλλων, λένε.
Οι προκαταλήψεις είναι φυσικό φαινόμενο καθώς ως κοινωνικά όντα βασιζόμαστε πάνω στις εμπειρίες άλλων για να αποκομίσουμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη σοφία, στο ταχύτερο δυνατό διάστημα με το μικρότερο ρίσκο.
Έτσι λοιπόν πριν έρθω στην Ελβετία είχα ορισμένες ασυνείδητες προκαταλήψεις, οι οποίες, περίμεναν μια χαραμάδα για να ξεπροβάλλουν. Η εντύπωσή μου για τους Ελβετούς και τις Ελβετίδες ήταν ότι είναι άνθρωποι απόμακροι, ελαφρώς παγεροί ή όχι και τόσο ελαφρώς, ενδεχομένως ψυχροί σαν τις Άλπεις. Η πράξη ήρθε να με διαψεύσει.
Καταρχάς με την άφιξή μας στην Ελβετία, οι γείτονές μας έσπευσαν να μας κάνουν να νιώσουμε ευπρόσδεκτοι κάνοντας μας δώρο μια υπέροχη ανθοδέσμη. Ζευγάρι στα δεύτερα, ίσως και τρίτα ήντα, με παιδιά και εγγόνια, ενθουσιασμένοι από την προσπάθεια μου να επικοινωνήσω στα γερμανικά, συνομιλούσαν με υπομονή και έδειχναν ενδιαφέρον να μάθουν περισσότερα για εμάς.
Οι περισσότεροι κάτοικοι του Zug είναι χαμογελαστοί και σε χαιρετούν, χωρίς να γνωρίζεστε.
Μια ακόμα ευχάριστη έκπληξη είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι εδώ είναι χαμογελαστοί και σε χαιρετούν (και οι καλοί τρόποι προστάζουν να ανταποκριθείς στο χαιρετισμό), χωρίς να γνωρίζεστε. Ίσως αυτό να είναι συνηθισμένο φαινόμενο σε κατοίκους της ελληνικής επαρχίας, αλλά για μένα που μεγάλωσα σε αστικό περιβάλλον και στο κέντρο της Αθήνας, μου ήταν ένα θετικό ξάφνιασμα.
Στη συνέχεια, μέσα από ένα δημοτικό πρόγραμμα ένταξης μεταναστών, γνώρισα -άλλο άγιο άνθρωπο που κάνει υπομονή με τα σκουριασμένα γερμανικά μου- την κυρία Σύλβια. Η κυρία Σύλβια, συνταξιούχος λογίστρια, με ενέργεια που ξεπερνάει πολλών συνομήλικων μου (καθώς και της δικής μου για να μην βγάζω την ουρά μου απέξω) θεωρητικά είναι εθελόντρια του προγράμματος, αλλά στην πράξη με έχει σχεδόν υιοθετήσει. Κανονίζουμε εξόδους στις οποίες μου δείχνει τα αξιοθέατα του Zug, και μου μαθαίνει πολλά για την κουλτούρα και τον τρόπο ζωής (καθώς και για το πως να έχω ελεύθερη πρόσβαση στα περισσότερα μουσεία χεχε).
Τέλος στους λίγους μήνες που βρίσκομαι εδώ, πρόσφατα έλαβα ένα γράμμα, από τον δήμο, ο οποίος καλεί σε γεύμα γνωριμίας όλους τους νεοφερμένους μετανάστες της περιοχής. Το γράμμα ξεκινάει ως εξής:
Αγαπητέ κύριε/ αγαπητή κυρία,
Έχετε εγκατασταθεί στον Δήμο μας το τελευταίο διάστημα.
Ελπίζουμε να έχετε τακτοποιηθεί καλά και να νιώθετε μαζί μας σαν το σπίτι σας. Για να γνωριστείτε ακόμα καλύτερα με την κοινότητά μας, σας προσκαλούμε σε μια βραδιά καλωσορίσματος.’’
Πραγματικά δεν θα φανταζόμουν τόσο θερμό καλωσόρισμα, το οποίο συνοδευόταν από ένα ακόμα γράμμα το οποίο ανέφερε: ‘’Θέλετε να πάρετε μέρος στη βραδιά καλωσορίσματος αλλά δεν έχετε που να αφήσετε τα παιδιά σας; Ο Δήμος σας προσφέρει δωρεάν φύλαξη κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης…’’
Μα τόσο ειδυλλιακά είναι όλα; Δεν υπάρχει κάποιο μειονέκτημα;
Και τώρα θα μου πείτε… Μα τόσο ειδυλλιακά είναι όλα; Δεν υπάρχει κάποιο μειονέκτημα;
Αυτό που μπορώ να μοιραστώ είναι ότι όσους Ελβετούς έχω γνωρίσει μέχρι στιγμής είναι εξαιρετικοί και -τολμώ να πω- θερμοί άνθρωποι σε αντίθεση με τα παγωμένα βουνά τους. Εάν σε συμπαθήσουν μπορούν να γίνουν επιστήθιοι φίλοι, αρκεί να μην τους στήσεις σε ραντεβού. Λογικό άλλωστε αφού η Ελβετία είναι εδώ και αιώνες συνώνυμη της εκλεπτυσμένης ωρολογοποιίας και της παραγωγής ρολογιών.
Comments